Książki/rozdziały (WNH)

Permanent URI for this collection

https://hdl.handle.net/20.500.12153/110

Browse

Browsing Książki/rozdziały (WNH) by Author "Błotnicka-Mazur, Elżbieta"

Now showing 1 - 20 of 23
  • Item
    Adam Marczyński około roku 1955 a mit wolności
    (Związek Polskich Artystów Plastyków, Wydawnictwo KUL, Wydawnictwo UMCS, 2019) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    W okresie „odwilży” Adam Marczyński wykonuje serie kompozycji, głównie w technice monotypii, o organicznych formach bliskich abstrakcji aluzyjnej. Tekst jest próbą skonfrontowania tych prac z mitem wolności w sztuce tego okresu, wypracowanym przez polityczny konsensus władzy i artystów, wobec artystycznych proweniencji dualistycznej koncepcji transcendencji formy Pieta Mondriana.
  • Item
    Architektura modernizmu w Lublinie. Zabytek czy przeżytek?
    (Archiwum Państwowe w Lublinie, 2018) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Artykuł porusza dwa aspekty związane z dziedzictwem doby PRL-u: problemy ochrony konserwatorskiej architektury modernistycznej, szczególnie tej powstałej po II wojnie światowej, a także współczesne strategie placówek muzealnych prezentujących sztukę i przedmioty z życia codziennego doby komunizmu. W obliczu rosnącego zainteresowania modernizmem epoki PRL-u w środowiskach historyków architektury, konserwatorów zabytków, a także pasjonatów skupionych w różnych organizacjach pozarządowych, coraz częściej dyskutuje się o stworzeniu skutecznych narzędzi ochrony tej architektury. Jak pokazują przytoczone w tekście przykłady istniejące regulacje prawne często są bezradne wobec twardego prawa rynku. W drugiej części zostały przedstawione strategie i działalność instytucji o charakterze muzealno-wystawienniczym – zarówno państwowe, jak i prywatne – gromadzące dzieła sztuki i artefakty ‘niechcianego dziedzictwa’ okresu komunizmu.
  • Item
    Budowanie tożsamości narodowej przez negację – problem cerkwi w okresie II Rzeczypospolitej
    (Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2016) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Po zakończeniu Wielkiej Wojny Polska odzyskała długo oczekiwaną niepodległość. Dla nowo odrodzonego państwa kwestią kluczową stała się materialna i duchowa odbudowa poczucia tożsamości narodowej jego obywateli. Tożsamość narodowa może opierać się zarówno na pozytywnych, jak i negatywnych postawach. Niniejszy artykuł dotyka jednego z aspektów polityki II RP wobec budowania polskiej tożsamości, opartej na negacji "Innego" - posługując się terminem Emmanuela Lévinasa - koncentrując się na losach cerkwi prawosławnych w okresie międzywojennym. Sytuacja Kościoła prawosławnego w II RP była dość trudna. Brak regulacji prawnych sprzyjał masowym akcjom rewindykacyjnym, które skutkowały zniszczeniem, a w najlepszym wypadku konwersją dawnych cerkwi na kościoły katolickie. W Polsce centralnej w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości dominowały spontaniczne reakcje społeczeństwa na religijne symbole carskiej rusyfikacji, jakimi bez wątpienia były cerkwie. O ile "odmoskwianie" większych polskich miast było "emocjonalnie" usprawiedliwione, o tyle ostatnia faza akcji rewindykacyjnej spowodowała wzrost antypolskich nastrojów wśród społeczności Ukraińców i Białorusinów (w większości prawosławnych). W konsekwencji była to polityka krótkowzroczna. Negacja tożsamości ‘Innego’ w imię umacniania własnej identyfikacji narodowej utworzyła słaby fundament, który rozpadł się wraz z wybuchem II wojny światowej.
  • Item
    Building National Identity through Negation: Problem of Orthodox Churches in the Second Polish Republic
    (Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2016) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    After the end of World War I, Poland regained its long-awaited independence. For the politics of the newly reborn state, question of material and spiritual reconstruction of the state and rebuilding the sense of national identity among its inhabitants became a priority. National identity may be based on positive as well as on negative social attitudes. This paper examines one aspect of the policy of building Polish identity, implemented by authorities in the Second Polish Republic, as well as results of founding it on the negation of the “Other” – using Emmanuel Lévinas’ term – by focusing on the Orthodox Church and fate of the Orthodox churches in Poland in the interwar period. Situation of the Orthodox Church in the Second Polish Republic was very difficult. Absence of legal regulations was conducive to mass recovery actions, leading to demolition, or at best, conversion of the former Orthodox temples into Catholic churches. In central regions of Poland, first years after regaining independence were dominated by spontaneous reactions of the society towards religious symbols of the bygone tsarist Russification – which undoubtedly Orthodox churches were. While the ‘re-Moscow-ing’ [odmoskwianie] of the major Polish cities was ‘emotionally’ justified, the last phase of the reclamation actions increased the anti-Polish attitudes among the Ukrainian and Belarusian (mostly Orthodox) communities. In consequence it was a shortsighted policy. Negation of the “Other’s” identity in the name of reinforcing national single-ethnic self-identity provided weak foundations for the state, that collapsed with the outbreak of World War II.
  • Item
    Contextualizing the heritage of the communist regime in Poland: new narratives
    (wyd. Caleidoscópio, Casal de Cambra [Portugalia], 2017) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    This article concerns the recent strategies adopted to deal with the heritage of Polish culture from the communist period. These strategies include: a growing interest from the point of view of monument protection authorities and artistic associations in the architecture of the Polish People's Republic, the educational activities of newly-established thematic museums and commercial events that invoke nostalgia for the past. After 1989 the problem of the presence of symbols of Soviet domination emerged, many of them have been systematically removed from the landscape, yet the issue of their future has maintained its importance. This issue leads to the question of a moral assessment of architectonic heritage.
  • Item
    "Dwór" w mieście. Realizacja tęsknoty za "swojskością" w architekturze międzywojennego Lublina
    (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2015) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Dwór, średniej wielkości wiejska siedziba szlachecka, stopniowo stał się odpowiednikiem „rodzimości”, programowo poszukiwanej w architekturze, najbardziej intensywnie na pocz. XX wieku. Na popularyzację tego zjawiska na ziemiach polskich duży wpływ miały wyniki konkursów architektonicznych na dwory w Opinogórze (1908) i Niegowici (1913) oraz projekty konkursowe pawilonu polskiego na wystawę w Rzymie (1911) i typowych domów mieszkalnych w otoczeniu ogrodowym (1912). Większość siedzib ziemiańskich powstałych przed I wojną światową formalnie była utrzymana w tradycji architektury rodzimej, nawiązującej nie tylko do neoklasycyzmu czy baroku, ale także do gotyku, polskiego renesansu czy stylu zakopiańskiego. Popularny w Polsce w okresie międzywojennym, a zwłaszcza w pierwszej połowie lat 20. tzw. styl dworkowy, wykorzystywał detale architektoniczne wywodzące się z różnych okresów historycznych, przede wszystkim barokowe łamane naczółki i klasycyzujące ganki kolumnowe. Styl dworkowy stosowany był wówczas przede wszystkim w jednorodzinnej architekturze mieszkaniowej oraz w realizacjach budynków użyteczności publicznej. Zorganizowaną zabudowę w stylu dworkowym można spotkać w miastach-ogrodach, lub częściej w dzielnicach-ogrodach, tworzonych zgodnie z ideą brytyjskiego urbanisty Ebenezera Howarda (jej pierwsze przykłady na ziemiach polskich to nieukończone Ząbki, zaprojektowane przez Tadeusza Tołwińskiego w 1911 oraz Młociny projektu Ignacego Miśkiewicza z ok. 1913). W międzywojennym Lublinie wille miejskie w formie dworków, otoczone zielenią, powstawały m.in. przy ulicach Ogrodowej, Rayskiego i Beliniaków. Zespół domów, o skromniejszym detalu, powstał w na Dziesiątej, zaprojektowany jako dzielnica-ogród. W Lublinie powstały również dwa reprezentacyjne budynki użyteczności publicznej: dworzec kolejowy nawiązujący do nowożytnego pałacu lub zamku oraz dawna łaźnia miejska na Bronowicach z oryginalnym potrójnym podcieniem arkadowym. Projekt szkół bliźniaczych przy ul. Lipowej Ignacego Kędzierskiego nie został niezrealizowany. Poszukiwanie stylu narodowego w architekturze, znajdujące odzwierciedlenie w stylu dworkowym, można zaobserwować nie tylko w Polsce, ale także w krajach skandynawskich oraz w Europie Środkowo-Wschodniej. Małgorzata Omilanowska, która podjęła próbę całościowego spojrzenia na te zjawiska w architekturze europejskiej, dostrzegła podobieństwa w rozwiązaniach formalnych stosowanych w krajach, które nie miały ze sobą żadnych relacji artystycznych bądź miały nieliczne kontakty.
  • Item
    Gmach Poczty Głównej w Lublinie w okresie dwudziestolecia międzywojennego
    (Poczta Polska, 2006) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    W artykule zaprezentowano projekt przebudowy gmachu poczty głównej z 1924 roku wykonany przez Bohdana Kelles-Krauzego i Jerzego Siennickiego, po pożarze budynku, który miał miejsce w lipcu 1923 roku.
  • Item
    Kreowanie przyjaznej przestrzeni – Lubelskie Spotkania Plastyczne '76
    (Stowarzyszenie Historyków Sztuki, Wydawnictwo KUL, 2016) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Rzeźba jako element przestrzeni publicznej znalazła stałe miejsce w miejskim plenerze. Dekady lat 60. i 70. w Polsce w sposób szczególny zaznaczyły się w historii rzeźby, obfitując w różnego rodzaju artystyczne sympozja i plenery, w których efekcie miasta wzbogaciły się o nowe realizacje rzeźbiarskie. Masowo powstające w tym okresie osiedla mieszkaniowe stały się idealną przestrzenią, w której rzeźba, wkomponowana w układ architektoniczny, mogła harmonijnie go współtworzyć i oswajać „miejski chaos i zagubienie” najbliższego otoczenia człowieka. Jedną z takich inicjatyw były Lubelskie Spotkania Plastyczne w 1976 roku. Wzięło w nich udział kilkudziesięciu artystów plastyków z całej Polski, którzy zaprojektowali i wykonali kilkadziesiąt realizacji: malarskich, mozaikowych, rzeźbiarskich – na ścianach szczytowych, w prześwitach, na alejach i skwerach osiedli Lubelskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
  • Item
    Między profesją i pasją. Życie i twórczość Bohdana Kelles-Krauzego, zapomnianego lubelskiego architekta i malarza
    (Towarzystwo Naukowe KUL; Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, 2010) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Książka przedstawia monografię Bohdana Kelles-Krauzego (1885-1945), architekta powiatu lubelskiego i malarza, czynnego w Lublinie w okresie międzywojennym. Na podstawie zachowanych materiałów archiwalnych, w zbiorach państwowych i prywatnych, autorka rekonstruuje życie i twórczość zapomnianego przez badaczy animatora środowiska kulturalnego w międzywojennym Lublinie, autora kilkuset prac malarskich i rysunkowych, a przede wszystkim kilkudziesięciu projektów budowli użyteczności publicznej i domów prywatnych (w większości zrealizowanych).
  • Item
    Na granicy optyczności i haptyczności widzenia. Dynamika w czasie i przestrzeni dzieł Adama Marczyńskiego
    (Stowarzyszenie Historyków Sztuki, Wydawnictwo KUL, 2018) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Celem artykułu jest prezentacja wybranych dzieł Adama Marczyńskiego z okresu od końca lat 50. do lat 70. XX wieku, prowokujących odbiorcę do zdynamizowania ich oglądu. Ten aspekt wydaje się szczególnie interesujący z perspektywy badań nad optycznością i haptycznością widzenia. Marczyński przekraczał granice ściśle zdefiniowanych gatunków sztuki początkowo poprzez wykorzystanie gotowych fragmentów rzeczywistości, a następnie przez wprowadzenie ruchomych elementów do swoich dzieł w formie geometrycznych kasetonów o ruchomych klapkach, które w ten sposób nabrały cech trójwymiarowej rzeźby. Spostrzeżenia dziewiętnastowiecznego rzeźbiarza Adolfa von Hildebranda, ukierunkowane przede wszystkim na pewne bardzo określone pojmowanie rzeźby, dotyczą dwoistości jej widzenia: nieruchomo, frontalnie, z dystansu jako całości, ale także dynamicznie, z bliska, poprzez „obmacywanie” wzrokiem poszczególnych detali. Te dwa zgoła odmienne sposoby patrzenia: optycznego i dotykowego, na które zwracano uwagę już w XVIII stuleciu, posłużą do rozważań nad dynamiką oglądu prac krakowskiego artysty.
  • Item
    Od form narodowych do architektury funkcjonalnej w wybranych realizacjach Bohdana Kelles-Krauzego
    (Via Nova, 2011) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    W artykule przeanalizowano wybrane realizacje Bohdana Kelles-Krauzego, które jak w soczewce obrazują przemiany form architektonicznych w Polsce w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Bohdan Kelles-Krauze (1885-1945) z wykształcenia i zawodu był architektem, wykształconym na Politechnice Lwowskiej. Kilkakrotnie zmieniał posady, zanim w 1921 roku na stałe osiadł w Lublinie wraz z rodziną. Został zatrudniony na stanowisku architekta powiatowego. Krauze zaprojektował kilkadziesiąt budowli w Lublinie i na Lubelszczyźnie, zróżnicowanych stylowo i funkcjonalnie. Na przykładzie tych obiektów można prześledzić kierunek i tempo przeobrażeń form architektonicznych, zachodzących w szacie urbanistycznej miasta, przechodzących stopniowo od poszukiwań stylu narodowego początku lat 20. XX wieku do modernizmu obecnego powszechnie od połowy lat 30.
  • Item
    Projekty architektoniczne Bohdana Kelles-Krauzego w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie i innych zbiorach archiwalnych
    (Archiwum Państwowe w Lublinie, 2012) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Publikacja obejmuje opatrzony wstępem katalog projektów architektonicznych autorstwa Bohdana Kelles-Krauzego (1885-1945), malarza i architekta powiatu lubelskiego w okresie międzywojennym. W katalogu zostały zaprezentowane projekty (zrealizowane i niezrealizowane), które autorce udało się przypisać Bohdanowi Kelles-Krauzemu na podstawie kwerendy archiwalnej i terenowej. Katalog ma układ systematyczny – obiekty zostały uporządkowane ze względu na funkcję: budowle użyteczności publicznej, szkoły, kościoły, organistówki, domy mieszkalne i budownictwo o charakterze gospodarczym. W obrębie każdej kategorii zachowano kolejność chronologiczną. Większość prezentowanych projektów pochodzi z zasobu Archiwum Państwowego w Lublinie, z dwóch zespołów akt – i te zostały omówione w katalogu w pierwszym rzędzie. Obiekty realizowane na terenie województwa były zatwierdzane przez Radę Budowlaną działającą przy Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych (akta V Wydziału Komunikacyjno-Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego Lubelskiego, nr akt 403) bądź przez Zarząd Miejski miasta Lublina dla budynków projektowanych w mieście (dokumentacja Inspekcji Budowlanej z Akt Miasta Lublina 1918-1939, nr akt 22). W celu możliwie kompletnego zaprezentowania obrazu twórczości architektonicznej Kelles-Krauzego, w publikacji uwzględniono także nieliczne projekty pochodzące z innych archiwów instytucji świeckich i kościelnych oraz obiekty, których oryginalna dokumentacja architektoniczna nie zachowała się, ale których autorstwo bez wątpienia można przypisać Kelles-Krauzemu.
  • Item
    Przedwojenne własne M. Pierwsze domy wielomieszkaniowe Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej Urzędników Państwowych w Lublinie
    (Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy, 2009) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    W artykule zaprezentowano pierwsze realizacje wielomieszkaniowe powstałe w ramach Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej Urzędników Państwowych w Lublinie w okresie międzywojennym. Przeanalizowano okoliczności powstania tych spółdzielczych kamienic oraz przedstawiono ich charakterystykę stylistyczną i rozwiązania przestrzenne. W odrodzonym państwie polskim dynamicznie rozwijająca się administracja miejska i wojewódzka potrzebowała nowych wykwalifikowanych pracowników, specjalistów w różnych dziedzinach, których dostateczna liczba najczęściej nie była dostępna na miejscu. Skład personalny nowych urzędów konstytuował się za sprawą przybyszów z często odległych zakątków kraju, po kilku latach wojennej zawieruchy szukających zawodowej stabilizacji. Także w Lublinie nowo powoływani urzędnicy stanowili pokaźną grupę obywateli miasta poszukujących godziwego lokum do mieszkania dla siebie i swoich rodzin. W okresie dwudziestolecia międzywojennego ukształtowały się dwa typy spółdzielni mieszkaniowych: lokatorski i budowlano-mieszkaniowy. W pierwszym przypadku członkowie byli jedynie użytkownikami mieszkań, w drugim, po wybudowaniu domu lub mieszkania spółdzielnia przekazywała je członkom na własność. Do zdynamizowania budownictwa mieszkaniowego przyczyniły się dodatnio znowelizowane uregulowania prawne, takie jak ustawa o rozbudowie miast z kwietnia 1925 roku. Spółdzielcze Stowarzyszenie Budowlano-Mieszkaniowe (od 1928 roku Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa Urzędników Państwowych), które powstało z początkiem lipca 1925 roku jako jedna z pierwszych spółdzielni o charakterze mieszkaniowym w Lublinie, reprezentowało typ drugi. Staraniem Spółdzielni zostały wybudowane w centrum Lublina trzy kamienice wielomieszkaniowe, które zaspokoiły znaczną część potrzeb mieszkaniowych warstwy urzędniczej. Dzięki działalności Spółdzielni jej członkowie mieli realne szanse na pozyskanie na własność przestronnego mieszkania z balkonem i wszystkimi dostępnymi w tamtym czasie, wygodami.
  • Item
    Realizacja marzeń czy podporządkowanie sztywnym ramom konwenansów? Szkic artystyczny inteligencko-ziemiańskiej rodziny Bohdana Kelles-Krauzego
    (Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2011) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    W okresie dwudziestolecia międzywojennego w kręgach inteligencko-ziemiańskich wciąż dużą atrakcyjnością cieszył się tradycyjny patriarchalny model rodziny, w ramach którego zarobkujący ojciec – główny żywiciel był jej niekwestionowaną głową, podczas gdy niezarabiająca żona zajmowała się wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu, najczęściej wspomagana przez bonę lub służącą. Rodzina Bohdana Kelles-Krauzego, architekta na urzędzie i tworzącego z pasją malarza, w dużym stopniu wpisuje się w tak zakreślone ramy. Krauze, absolwent Politechniki Lwowskiej z 1910 roku, po kilkuletnim okresie zagranicznych podróży artystycznych i pracy w Nisku i Krakowie, został na stałe zatrudniony w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie na stanowisku architekta powiatowego. Równolegle, w wolnych od obowiązków zawodowych, chwilach uprawiał twórczość malarską, która cieszyła się dużym uznaniem wśród współczesnej mu krytyki. Żona artysty, Janina z domu Bocheńska, od wczesnych lat młodzieńczych przejawiała zainteresowania i zdolności muzyczne. Nauczyciele śpiewu kierujący jej edukacją w tej dziedzinie, wróżyli jej nawet szerszą światową karierę. Chociaż małżonce architekta „na urzędzie” nie wypadało regularnie występować zarobkowo na scenie Janina Krauze nie rezygnowała z własnych ambicji. Chętnie brała udział w okolicznościowych występach w salach koncertowych filharmonii i na antenie radiowej nie tylko na miejscu w Lublinie, ale również w innych miastach Polski. Nie byłoby to możliwe bez akceptacji męża, który wprawdzie nie wykazywał w tej materii przesadnego entuzjazmu, niemniej nie ograniczał jej zapędów artystycznych, niemal w całości ponosząc ich koszty. Zachowany bogaty zbiór listów Janiny do matki Elżbiety Bocheńskiej, daje dosyć ciekawy pogląd na wzajemne relacje małżonków z perspektywy żony, matki, jej pragnień i odczuwanych przez nią ograniczeń. Tekst będzie próbą prezentacji realiów lat 20. i 30. XX wieku na przykładzie złożonych wzajemnych relacji Bohdana Kelles-Krauzego i jego żony, ich po części spełnionych - lub nie - ambicji artystycznych i zawodowych.
  • Item
    Rewitalizacja przestrzeni miasta poprzez sztukę. Przypadek Stoczni Gdańskiej
    (Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata, Wydawnictwo TAKO, 2019) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Artykuł porusza problem rewitalizacji - lub gentryfikacji, oba terminy są ze sobą powiązane i trudne do rozróżnienia - dokonanej przez aktywność artystów, w oparciu o studium przypadku Stoczni Gdańskiej. Kiedy stocznia ogłosiła bankructwo w 1996 roku część jej obiektów została pozbawiona funkcji przemysłowej. Nowy zarządca tego terenu wraz z władzami miasta - w celu ochrony tego obszaru przed dalszą degradacją - zaprosili artystów aby się tu osiedlili i tworzyli swoją sztukę. Ten rodzaj interwencji miał zadziałać stymulująco i spowodować zmianę postrzegania terenów postoczniowych, utrwaloną w potocznej świadomości gdańszczan. Artystyczne działania, które przyczyniły się do regeneracji tej części miasta były prowadzone od roku 2000. Stocznia Gdańska, kolebka Solidarności, jest postrzegana jako symbol politycznych przemian, jak również symbol wolności artystycznej. Najbardziej interesujące inicjatywy, m.in.: Kolonia Artystów, mural Stocznia autorstwa Iwony Zając, fotografie i filmy Michała Szlagi, dokumentujące przemiany w postindustrialnym pejzażu i ludzi, Subiektywna Linia Autobusowa - specjalny tour oprowadzany przez dawnych stoczniowców, Instytut Sztuki Wyspa czy Międzynarodowy Festiwal Sztuk Wizualnych Alternativa.
  • Item
    Ritual – Provocation – Dialogue. Aspects of Nudity in the Art of Jerzy Bereś
    (Accent, Cluj-Napoca (Rumunia), 2015) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    The aim of this paper is to present the manifestations of Jerzy Bereś, in the context of body art in East-Central Europe and the practices of Western artists. His actions, in which the artist usually performed naked, are also reconsidered in reference to the ritual theories. The term had been willingly borrowed from anthropology by art critics in order to describe performance art. As regards provocation, the question is about the provoking artist and the audience being provoked. Many works of art were perceived as scandalous, provocative or blasphemous at the time they had been created. My argument primarily focuses on the importance of a specific dialogue between Jerzy Bereś and his audience, that underlies such performance act.
  • Item
    Rzeźba - linia w przestrzeni
    (Wydawnictwo KUL, Stowarzyszenie Historyków Sztuki, 2018) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Jak zauważył Mieczysław Goldberg, uproszczenie nowoczesnego widzenia spowodowało, że linia stała się najlepszym środkiem wyrazu sztuki nowoczesnego artysty. Linia nie tylko zdominowała dwuwymiarowe ze swojej natury malarstwo, ale także śmiało wkroczyła w świat rzeźby, powodując z czasem zatarcie ostrych granic poszczególnych dyscyplin sztuk plastycznych. W tekście, oprócz ogólnych rozważań na temat tego zagadnienia i początków zjawiska, zostaną przedstawione wybrane przykłady polskich dzieł rzeźbiarskich z lat 60. XX wieku, realizujących postulat rzeźby jako „rysunku w przestrzeni”, autorstwa Edwarda Krasińskiego (m.in. Dzidy) i Aliny Ślesińskiej („propozycje dla architektury”).
  • Item
    Sztuki plastyczne
    (Instytut Pamięci Narodowej, 2017) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
    Autorka artykułu w sposób zwięzły prezentuje szeroko pojęte środowisko artystyczne i sztukę Lublina w okresie 1944-1956. Przedstawiono następujące zagadnienia: środowisko i instytucje, pomniki oraz wystawy i krytykę artystyczną.
  • Item
    Sztuki plastyczne. Instytucje – twórcy – dzieła
    (Instytut Pamięci Narodowej, 2024-01-29) Błotnicka-Mazur, Elżbieta
  • Item
    Sztuki plastyczne. Wystawy i krytyka
    (Instytut Pamięci Narodowej, 2024-01-29) Błotnicka-Mazur, Elżbieta