Browsing by Author "Paszkowska, Teresa"

Now showing 1 - 20 of 44
  • Item
    Antropologiczne aspekty duchowości maryjnej
    (2010) Paszkowska, Teresa
    Kwestie antropologiczne w duchowości maryjnej zostały odniesione w powyższej refleksji do tego typu zmagania się człowieka z tajemnicą własnego bytu, który ożywia pragnienie zdobycia takiej formy ducha, która uporządkowałaby i zdynamizowała wszelkie relacje z Bogiem i ludźmi. Żywym wzorem tak uformowanego ducha jest Maryja, Matka Jezusa i Matka Kościoła, której tajemnicę wnętrza odczytujemy, analizując Jej słowa, postawy i czyny. W porządku łaski jest Ona pierwszą spośród tych, którzy z Boga się narodzili (J 1, 13), gdyż pierwsza przyjęła Słowo (J 1, 12), by ciałem się stało. Jeśli starożytni pisarze bizantyjscy ośmielali się Ją zwać „syssomos – współcielesna” (por. M. Starowieyski, Maryja w Kościele starożytnym w: Matka Jezusa pośród pielgrzymującego Kościoła, red. J.S. Gajek MIC, K. Pek MIC, Warszawa 1993, 104) w odniesieniu do Syna Bożego, nie mniej logiczne wydaje się uznanie Jej za współcielesną z członkami całego Mistycznego Ciała. Święty Maksymilian Kolbe mówił w swym ostatnim kazaniu przed śmiercią: "Maryja dała również Synowi Jego mistyczne ciało z członkami, którymi my jesteśmy [por. Rz 12, 5]. Jest więc prawdziwą Matką naszą, a my Jej dziećmi" (scena pod krzyżem) [por. J 19, 26-27]- (Obóz koncentracyjny w Oświęcimiu, w lipcowe niedzielne popołudnie 1941 r. Odtworzył z pamięci ks. Konrad Szwedo w 1947 r., w: Konferencje świętego Maksymiliana Marii Kolbego, Niepokalanów 2009, 389. Referujący ks. Szwedo akcentuje: "Słowa te trafiały do przekonania. Miały jakby orzeźwiającą siłę […] O. Kolbe potrafił jakby «do prawd Ducha mowę ducha przystosować». O. Kolbe umiał te gorzkie cierpienia przez miłość przetworzyć w twórcze i tryskające życiem źródło siły duchowej, które nas podtrzymywało. To było wypływem jego głębi ducha). Natomiast von Balthasar akcentował, że Kościół nie ma własnej, odrębnej od Chrystusa postaci" (M. Kehl SJ, Wstęp, w: H.U. Von Balthasar, W pełni wiary…, 57). "Dla tych racji, Niepokalana jest wzorem stworzenia […], Ją naśladować, do Niej się zbliżyć, stać się Nią – oto szczyt doskonałości człowieka, oto jego ideał" (J. Domanski OFMConv, Wstęp, w: Zarys myśli maryjnej św. Maksymiliana Marii Kolbego, Niepokalanów 1933, 55). Dla uformowanych w wierze Kościoła ta prawda jawi się jako ewidentna, gdyż Kościół jest „maryjny de nascendi” (I. Kosmana, Obraz Maryi w przepowiadaniu Benedykta XVI…, 89). Antropotypiczność Maryi jest cennym elementem porządkującym wizje tej antropologii, która przyznaje priorytet Duchowi i waloryzuje nowe człowieczeństwo osiągnięte przez „powtórne narodzenie” (por. J 3, 7). W refleksji pominięte zostały te znamiona ducha Maryi, które w wymiarze dogmatycznym odsłaniają te Jej wymiary antropologiczne, które dotyczą Jej niepowtarzalnego wybrania i wyniesienia przez Boga. Wydawało się słusznym skoncentrować się tutaj na tych aspektach antropologii maryjnej, które wierzący przez analogię może wprost aplikować do swych sytuacji życiowych.
  • Item
    Antropologiczny wymiar piękna Maryi
    (Centrum Formacji Maryjnej "Salvatoris Mater" Księży Marianów, 2013) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie podejmuje temat antropologicznego piękna Maryi. W punkcie wyjścia, za Janem Pawłem II, Maryję ukazano jako „antidotum” na zagrożenia, które współczesnego człowieka odwodzą od Boga. Ona cała ukierunkowana na Boga, ukazuje w Nim to najwyższe Piękno, w którym może człowiek odnaleźć pokój ducha. W Niej zaś samej można na nowo oglądać świat – wolny od brzydoty – rzeczywistość w tym pięknym stanie, w jakim wyszła ona z rąk Stwórcy i została odkupiona przez Zbawcę. Wewnętrzne piękno Maryi oraz piękno Jej postaw ma swój początek w zdeterminowanym ukierunkowaniu in Deum. Piękno jako kategoria ontyczna i personalna – w stopniu nie mniejszym niż dobro – przyciąga i podnosi ducha. Trudno określić jednoznacznie, czym jest piękno. Należy to słowo traktować jako termin pierwotny, greckie: kalon, harmonia, symetria, prepon; łacińskie: pulchritudo, decorum, aptum, aptitudo, suavitas, gravitas), więc zasadniczo niedefiniowalny. W Starym Testamencie egzemplifikacją piękna jest majestat Boga (por. 2 Krn 7,21; Iz 64,10; w Nowym Przymierzu ma ono charakter transcendentny i osobowy, za jego pośrednictwem Bóg objawia siebie i swoje doskonałości (por. przemienienie na górze Tabor – Mt 17, 1-13; Mk 9, 1-7; Łk 9, 28-36). Św. Augustyn uznawał teokalię za praźródło wszelkiego dobra i piękna, harmonii i twórczego stawania się. Wykazywał, że „piękno transcendentne poznaje się nie za pośrednictwem zmysłów, ale dynamizmem duszy wykorzystującym prawdę i cnotę”, stąd tylko święci mogą je zobaczyć (De civitate Dei, IX,4,2). Na strukturę opracowania składają się trzy punkty: 1) Piękno wpisane w esse – ontyczny wymiar piękna Maryi. Ten wymiar piękna odnosi się do Jej niepokalanego poczęcia oraz opartej na nim otwartości wobec Słowa Boga i gotowości zaangażowania. 2) Piękno wpisane w agere – etyczny wymiar piękna Maryi. W tym punkcie omówiono piękno postaw Maryi wobec Boga i człowieka, Jej rozliczne cnoty i powiązanie umiejętności radowania się z podejmowaniem dzieł miłości. Wyeksponowano piękno Maryi jako Dziewicy, Matki i Wdowy, wpisane w egzystencję codzienną i zarazem znaczące dla losów ludzkości. 3) Piękno wpisane w wymiar eschatonu – teraz i na zawsze „cała piękna”. Wniebowzięta ukazuje człowiekowi, w jaki sposób można być „odbiciem” Piękna na wieki. Z wiecznej perspektywy nie przestaje Maryja przykuwać uwagi wierzących, jak też artystów wielbiących Jej urok. Przedstawiona na ikonach, w posągach czy uwielbiana muzyką – nie przestaje oddziaływać na poszczególne osoby (np. Julianna z Norwich, Chiara Lubich, Edyta Stein), jak też na cały Kościół wypatrujący znaków bliskości paruzji.
  • Item
    Bóg Ojciec nieznany poza Synem
    (Towarzystwo Naukowe KUL, 2000) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie koncentruje się na kwestii poznania Boga jako Rodziciela – Ojca. Opisuje relację Izraela z Bogiem rozumianym jako „Bóg ojców”. Relacja wybraństwa nie utożsamia się z relacją synostwa. Prawda o Bogu jako Rodzicielu jest nieodłączna od tajemnicy Wcielenia Syna (kategoria rodzenia odniesiona do Boga). Jednorodzony Syn objawił się jako Wieczne Dziecko (H. U. von Balthasar) i odsłonił tajemnicę Ojcostwa Bożego. Każdy człowiek jako „dziecko ludzkie” jest „stworzeniem”, dziełem Boga. Poprzez łaskę może „narodzić się z Boga”, tzn. zrodzić się powtórnie. Usynowieni w Jednorodzonym Synu nie stają się ekspertami z zakresie religioznawstwa. W postawie wiary opowiadają się za Ojcem, którego – jak Jezus – zwą „swoim” (naszym Ojcem). Objawienie Boga w Synu „jest ostatnią daną przez Boga szansą powrotu do pierwotnego zamysłu miłości, którego początkiem było stworzenie” (Jan Paweł II, enc. Fides et ratio, nr 15).
  • Item
    Charyzmat honorackich instytutów życia ukrytego
    (Wyższe Seminarium Duchowne OO. Franciszkanów w Krakowie, 2011) Paszkowska, Teresa
    Lo studio riguarda il carisma degli Istituti fondati da Onorato Koźmiński OFMCap (+ 1916), i quali in forma nascosta (senza l'abito religioso e all'inizio senza vita comune) nascono in Polonia nel XIX secolo. L'autrice pone l'accento sull’attualita di questo carisma indicando la concordanza dei consigli di san Francesco, del beato Onorato ed anche con l'esortazione apostolica postsinodale „Vita consacrata”. Il beato Onorato desiderava inserire la vita consacrata nelle case delle famiglie, come era nella chiesa primitiva, per dare esempio di perfezione cristiana nell'ambiente sociale. Nel Vangelo ha trovato la nuova „forma” per la vita religiosa, non preoccupandosi troppo della appartenenza giuridica di questi Istituti allo stato superiore o minore della perfezione oppure dell'approvazione dei voti come privati o pubblici da parte della Santa Sede. L'autrice presenta 1) Gli Istituti nascosti della vita consacrata come „Frutto” del carisma del beato Onorato, sottolineando che 2) La fruttificazione del carisma si rivela nella spiritualita dell’istituto concreto - nel suo sviluppo qualitativo, conclude che 3) La testimonianza della vita trasfigurata e una „lingua” di evangelizzazione adatta per i tempi presentició significa spostare l'accento da sacrificare al santificare per comprendere la consacrazione della vita.
  • Item
    Charyzmatyczność życia konsekrowanego
    (Redakcja Wydawnictw KUL, 1998) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie stanowi komentarz do adhortacji posynodalnej Vita consecrata. Wskazuje na brak precyzji w teologicznym ujęciu charyzmatów. Omawia charyzmaty w posoborowym nauczaniu Stolicy Apostolskiej. Koncentruje się na ujęciu życia konsekrowanego w jego aspekcie charyzmatyczności w adh. Vita consecrata. Sugeruje patronat św. Jana Apostoła dla życia konsekrowanego.
  • Item
    Communio jako paradygmat teologii duchowości
    (Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2004) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie omawia w punkcie wyjścia treściową zawartość pojęcia „duchowość komunii” (NMI 43), wskazując na znaczeniowe niuanse pomiędzy łac. communio a gr. koinōnia. Prezentuje communio w wymiarze esse, eksponując jedną godność wszystkich w Kościele i następnie communio w wymiarze agere, która ujawnia różnorodność posłannictw w Kościele. Ujmuje communio ad intra według wskazań adhortacji apostolskich Jana Pawła II (zob. ChL, PDV, VC, PGr, EinE) odwołując się do komplementarności stanów życia w Kościele. Communio ekstraeklezjalną ukazuje jako otwartość na całą ludzkość i wszelkie stworzenie, upatrując tu istotę katolickości: „Kościół wyłania się z serca Ojca i jest [dlatego] katolicki, ponieważ Ojciec otwiera [tu] swoje ojcostwo wobec całej ludzkości” (Jan Paweł II). Pojęcie communio przymusza teologów do postrzegania duchowości poszczególnych stanów życia na sposób komplementarny. Właściwe odczytanie wertykalnego wymiaru duchowości, ustrzeże przed niebezpieczeństwem dawania priorytetu godnościom wypływającym z pełnionych w Kościele funkcji.
  • Item
    Communio w relacjach prezbiterów z osobami konsekrowanymi
    (Księgarnia św. Jacka, 2011) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie obejmuje treść i zakres pojęcia communio, odnosi je do relacji wewnątrzkościelnych. Akcentuje relację henosis (jedności), w ramach której następuje wspólne wznoszenie się wierzących. Omawia także relacje na poziomie horyzontalnym pomiędzy prezbiterami a osobami konsekrowanymi, w ramach kooperacji na różnych polach.
  • Item
    Duchowość dziecięctwa i orędzie fatimskie
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Paszkowska, Teresa
    Podjęta refleksja zestawia problematykę duchowego dziecięctwa z treścią orędzia fatimskiego. Podkreśla w punkcie wyjścia, iż Maryja wyjawia dzieciom ważne prawdy o losach świata (kwestie historyczne) i wprowadza je w wymiar rzeczywistości nadprzyrodzonej (np. wizja piekła, obietnica nieba). Fakt, że Matka przedstawia dzieciom „przeznaczenie ludzkości” jest głęboko zgodny z logiką Nowego Przymierza, w którym Odwieczne Dziecko Boże uczestniczy w dziele zbawienia człowieka. Odbiorcy przesłania z Fatimy, będąc jeszcze na etapie dzieciństwa, z wiarą przyjęli diagnozę sytuacji przedstawionej przez Maryję i zobowiązali się ujawnić, aby przybliżyć światu zbawienie. Każde z nich na swój sposób czuło osobistą odpowiedzialność za współpracę z Maryją, która wskazała na potrzebę pokuty i zadośćuczynienia Bogu za grzechy. W okolicznościach stulecia objawień fatimskich zdajemy sobie sprawę, że „dzieci” są „duchowym bodźcem” wybranym przez Maryję dla Kościoła i świata. Przesłanie Fatimy stawia przed oczami zarówno Światło, jak i grzech, aby zachęcić ludzi do podjęcia odpowiedzialności za losy świata. Zdecydowane „nie” dla grzechu ze strony Boga i Maryi Niepokalanej ujawnia jego grozę. Pobudza także wierzących do przeciwstawiania się grzechowi, który jest częścią ich ontologicznego statusu „duchowego dzieciństwa”, otrzymanego na chrzcie i rozwiniętego mocą innych sakramentów. Proste sposoby współpracy z Bogiem: modlitwa (zwłaszcza różaniec), spowiedź i Komunia święta w pierwsze soboty, postawa zadośćuczynienia Bogu i Niepokalanemu Sercu Maryi są odpowiednie dla każdego wieku i sytuacji. W stulecie objawień fatimskich potwierdza się ich aktualność i konkretność. Duchowość dzieciństwa - oparta na wierze, miłości i nieograniczonym zaufaniu do Boga - okazuje się doskonałą podstawą do realizacji tego, o co prosiła Maryja. Childhood spirituality and the Message of Fatima The reflection that has been undertaken juxtaposes the issue of spiritual childhood with the content of the Message of Fatima. It highlights the starting point that Mary reveals to the children the important truths concerning the fate of the world (historical issues) and introduces them to the dimension of supernatural reality (e.g. the vision of hell, the promise of heaven). The fact that the Mother presents "the destiny of humanity" to children is deeply in keeping with the logic of the New Covenant, in which the Eternal Child of God is involved in the work of saving man. The recipients of the message from Fatima, who were still in their childhood, accepted with faith the diagnosis of the situation made by Mary and undertook to realize what was to bring salvation to the world. Each of them, in their own proper way, felt a personal responsibility for cooperating with Mary, who pointed out the need to repent and make reparation to God for sins. In the circumstances of the centenary of Fatima apparitions, we realize that “children” are the “spiritual stimulus” chosen by Mary for the Church and for the world. The message of Fatima puts before the eyes both Light and Sin in order to encourage people to take responsibility for the fate of the world. A resolute “no” to sin on the part of God and Mary Immaculate reveals its horror. It also stimulates believers to oppose sin, which is part of their ontological status of “spiritual childhood,” received in baptism and developed by the power of other sacraments. The simple means of cooperating with God: prayer (especially the rosary), confession and Holy Communion on the first Saturdays, an attitude that makes reparation to God and the Immaculate Heart of Mary, are appropriate for every age and situation. On the centenary of the apparitions of Fatima, their timeliness and accuracy were confirmed. The spirituality of childhood – based on faith, love and unlimited trust in God – turns out to be the perfect basis for the realization of what Mary asked for.
  • Item
    Duchowość eklezjalna wobec zagrożeń utylitaryzmu i konsumizmu
    (Towarzystwo Naukowe KUL, 2017) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie przedstawia duchowość eklezjalną w opozycji do antropologicznych zagrożeń, które wnoszą utylitaryzm i konsumizm. Ukazuje duchowość eklezjalną od strony jej fundamentu (paradoksalnie) wertykalnego, wyprowadzonego z „wiary w wydarzenie” (J. Danielou) zanurzenia wieczności w doczesność. Prowokuje ona współczesną kulturę kontestując niektóre jej kanony. Chroni zarazem człowieka przed ekspansją tych trendów społecznych, które redukując status osoby ludzkiej, na jej „pragnienie szczęścia” odpowiadają ofertami typu: nabywanie, używanie, „wyżycie się”. Utylitaryzm i konsumizm ożywia „duch” ukierunkowany horyzontalnie, wiodący człowieka w stronę dóbr materialnych, finansowych, prestiżowych czy ludycznych, charakteryzujących się krótkotrwałą „sezonową” użytecznością. Nie przynoszą one nabywcom trwałej satysfakcji (posiadania i konsumowania), wzbudzają raczej „samotrawiącą namiętność”, która wymusza styl ustawicznego nabywania „nowego” (modne dziś) i utylizowania „starego” (ubiegły sezon). Duchowość otwarta na transcendencję, oparta na ewangelicznej wizji człowieka i ludzkości, stoi przed powinnością zachowania własnej tożsamości od skażenia „duchem czasu”, jak też promowania antropologii, w której człowiek pomnażając dobra (praca i twórczość, ekonomia), używa ich godnie i uczciwie (normy etyczne), zachowując zdolność odroczenia („nie teraz”) doznania szczęścia i wytrwałego (z wiarą) dosięgania wiecznych perspektyw.
  • Item
    Duchowość kobiety i tajemnica Królestwa Bożego
    (Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, 2007-09) Paszkowska, Teresa
    Wiele pisze się dziś o duchowości i tożsamości kobiet, różnych aspektach ich życia albo o tajemnicy kobiety - punkt odniesienia zależy od przedmiotu badań. Wnioski, które ostatecznie się osiąga są zależne od przyjętych założeń, wyboru źródeł i pasji badaczy. Rzeczywistość kobiet była i jest w Kościele żywa, ponieważ nauczanie i postępowanie Jezusa znacznie rozjaśniło tajemnicę kobiety. Teologia odwołując się do wersów ewangelicznych sugeruje nawet, że duchowość kobiety można uznać za czynnik, z pomocą którego można odczytywać prawa i tajemnice Królestwa Bożego.
  • Item
    Duchowość sakramentu pokuty i pojednania w kluczu "przybliżenia z ufnością" (por. Hbr 4,16)
    (Wydawnictwo KUL, 2015) Paszkowska, Teresa
    Duchowość Sakramentu Pokuty została ujęta w konwencję „przybliżenia się”. Istotę sakramentu i logikę praktyki pokuty ukazano w odniesieniu do dziejów przedwiecznych, aktualnej doczesności i perspektywy wieczności, w których relacja Boga i ludzi jest naruszona i odzyskiwana. W pierwszym etapie to Bóg przybliża się do człowieka zalęknionego i wewnętrznie zamkniętego wskutek grzechu. W aktualnej doczesności, dzięki Wcielenia Syna Bożego, człowiek może zwrócić się do Boga bliskiego, w Kościele czerpiąc z mocy sakramentów „nowe życie” (przez od-rodzenie w Synu). Wieczność jawi się jako bezpieczny i trwały stan bliskości Boga i ludzi, w którym grzech i szatan (przeciwnik Boga i człowieka) nie znajdują już miejsca.
  • Item
    Ecclesial Spirituality against the Threats of Utilitarianism and Consumerism
    (Towarzystwo Naukowe KUL, Wydział Teologii KUL, 2017-05) Paszkowska, Teresa
    The paper presents ecclesial spirituality in opposition to anthropological threats brought about by utilitarianism and consumerism. It shows ecclesial spirituality from the angle of its (paradoxically) vertical fundament, derived from the “faith in the event” (J. Danielou) of the eternity plunging into the earthly sphere. It provokes the contemporary culture, contesting some of its canons. It also protects man against the expansion of those social trends which, reducing the status of a human person, answer its “desire for happiness” with offers such as: purchase, use and “letting off steam.” Utilitarianism and consumerism are animated by a spirit directed horizontally, leading man towards goods that are material, financial, ludic or prestige-oriented, characterized by short-term, “seasonal” usefulness. They do not bring the purchasers long-lasting satisfaction (of possessing and consuming), instead they raise “self-digesting passion,” which enforces a style of constant purchasing “something new” (fashionable today) and getting rid of “the old” (the previous season). Spirituality open to transcendence, based on evangelical vision of man and humanity faces the necessity of preserving its own identity from being contaminated by the “spirit of the times,” and of promoting anthropology in which man, multiplying goods (work, creativity, economics) uses them decently and honestly (ethical norms), preserving the ability to delay (“not now”) the experience of happiness and persistent (with faith) reaching for eternal perspectives.
  • Item
    Kiedy osoba konsekrowana modli się źle
    (Wydawnictwo KUL, 2016) Paszkowska, Teresa
    Osoby znudzone życiem i rozczarowane sobą to zazwyczaj te, które przestały się modlić lub praktykując jakąś modlitwę robią to w niewłaściwy sposób. Św. Paweł zwrócił uwagę na fakt, że nie każda modlitwa jest dobra i nie zawsze jest podejmowana we właściwy sposób, podkreślając, że w sytuacji, gdy „nie możemy modlić się tak, jak powinniśmy” (Rz 8,26), ludzkiej nieudolności „Duch przychodzi nam z pomocą”, nadając naszej modlitwie formę i treść przekraczającą miarę ludzkich słów (por. tamże). Łatwo sobie wyobrazić, że nie wszystkie osoby konsekrowane lub nie zawsze modlą się „tak, jak powinny” (Rz 8, 26). Osoba konsekrowana modli się niewłaściwie, gdy: - obcuje z Bogiem, który jest zbyt oddalony; - nie poświęca wystarczająco dużo czasu na „wyłączną” komunikację z Bogiem; - nie osiąga stanu autentycznej wewnętrznej ciszy; - uważa sytuację cierpienia (fizycznego, psychicznego lub duchowego) za okoliczność zwalniającą od modlitwy; - nie jest w pełni zaangażowana w modlitwę; - przestrzega określonej formy lub techniki nie dbając o treść wiary; - lub gdy modlitwa nie powoduje rozszerzenia serca. Człowiek nigdy nie jest doskonałą istotą, która wyrusza na spotkanie z Bogiem, ale sam akt zbliżenia się do Boga - w słabości i grzeszności – nie wyraża woli przemiany i uświęcenia. W sytuacji dobrej woli Bóg przyjmuje osobę powracającą, a człowiek, który otrzymuje miłosierdzie, nie czuje się upokorzony, ale znaleziony i doceniony. Persons bored with their life and disappointed with themselves are usually those who ceased to pray or, practising some prayer, do it in a wrong way. St. Paul pointed to the fact that not all prayer is good and is not always undertaken in a correct way, emphasizing that in the situation when we “cannot pray as we ought to” (Rom 8:26), of human ineptitude, the “Spirit comes to help us”, giving our prayer the form and content exceeding the measure of human words (cf. ibid.) It can be easily imagined that not all consecrated persons, or not always, pray “as they ought to” (Rom 8:26). A consecrated persons prays improperly when he or she: - communes with a God who is too remote; - does not set aside enough time to the “exclusive” communication with God; - does not achieve a state of authentic internal silence; - considers a situation of anguish (physical, mental or spiritual) as circumstance excusing him or her from prayer; - is not involved in the prayer with his or her full being; - following a particular form or technique does not care about the content of faith; - or when the prayer does not cause the extension of one’s heart. Man is never a perfect being who sets out to encounter God, but the very act of approaching God – in the weakness and sinfulness – expresses good will to be transformed and sanctified by the merciful love of God. In such situation God experiences joy, accepting the returning person and the man who receives mercy does not feel humiliated, but found and appreciated.Subsidiary Entrepreneurship as a Intentional Business Model Entry in the Non-Refundable Financial Transfers
  • Item
    Kiedy osoba konsekrowana modli się źle?
    (Wydawnictwo KUL, 2016) Paszkowska, Teresa
    Persons bored with their lite and disappointed with themselves are usually those who ceased to pray or, practising some prayer, do it in a wrong way St. Paul pointed to the fact that not all prayer is good and is not always undertaken in a correct way, emphasizing that in the situation when we “cannot pray as we ought to” (Rom 8,26), ot human ineptitude, the “Spirit comes to help us”, giving our prayer the form and content exceeding the measure ot human words (cf. ibid.) It can be easily imagined that not all consecrated persons, or not always, pray “as they ought to” (Rom 8,26). A consecrated persons prays improperly when he or she: - communes with a God who is too remote; - does not set aside enough time to the “exclusive” communication with God; - does not achieve a State ot authentic internal silence; - considers a situation ot anguish (physical, mental or spiritual) as circumstance excusing him or her from prayer; - is not involved in the prayer with his or her fuli being; - following a particular form or technique does not care about the content ot faith; - or when the prayer does not cause the extension ot ones heart. Man is never a perfect being who sets out to encounter God, but the very act ot approaching God - in the weakness and sinfulness - expresses good will to be trans-formed and sanctified by the merciful love ot God. In such situation God experiences joy, accepting the returning person and the man who receives mercy does not feel humiliated, but found and appreciated.
  • Item
    Kobieta w Kościele
    (Karmelitański Instytut Duchowości, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, 2016) Paszkowska, Teresa
    Opracowanie sprowadzono do trzech pytań, zamykając odpowiedzi w klamry, sprowadzające się do dwu zalet: 1. Kobiety mądre – w Kościele, któż znajdzie? (zaradność – charyzmatyczność); 2. Kobiety dobre – w Kościele, któż wskaże? (troskliwość – prawość); 3. Kobiety piękne – w Kościele, któż doceni? (piękno ciała – piękno ducha).
  • Item
    Maryja jako Forma Dei
    (Wydawnictwo KUL, 2018) Paszkowska, Teresa
    Studium opiera się na myśli św. Ludwika Grigniona de Montfort (1673-1716), który wyprowadza godność i wyjątkowość Maryi z kontekstu jej relacji z Osobami Boskimi. To właśnie ta relacja uzasadnia rolę Maryi w stosunku do każdego człowieka i jej tożsamości, jedynej w swoim rodzaju. Pragnąc formować pobożnych wielbicieli Maryi, św. Ludwik zachęca nas, abyśmy powierzyli się Jej jako Formatorce zdolnej do duchowego przekształcenia człowieka. W jego myśli Maryja jawi się nie tylko jako „Ta, która kształtuje”, ale także jako żywa, osobowa „Forma”, którą stworzył i zastosował sam Bóg (zob. Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny; Tajemnica Maryi). Refleksja jest podjęta w następujących etapach: 1) odniesienie do koncepcji forma Dei i jej przydatności w formacji duchowej; 2) śledzenie „techniki” kształtowania człowieczeństwa w tej Formie; 3) konkluzja podkreślająca zorientowany na służbę charakter tej Forma Dei w odniesieniu do treści pochodzących od Boga (życie, wieczność, świętość). Mary as the Forma Dei The study is based on the thought of St Louis Grignion de Montfort (1673-1716), who derives the dignity and uniqueness of Mary from the context of her relationship with the Divine Persons. It is this relationship that justifies Mary’s role in relation to every human being and her personal identity, the only one of the kind. Desiring to form pious devotees of Mary, St Louis urges us to entrust ourselves to her as a Formator capable of transforming man spiritually. In his thought, Mary appears not only as a “the One who forms”, but also as a living, personal “Form,” which God Himself has created and applied (see the Treaty on the true devotion to the Blessed Virgin Mary; the Mystery of Mary). The reflection is undertaken in the following stages: 1) reference to the concept of the forma Dei and its usefulness in spiritual formation; 2) tracing the “technique” of shaping humanity in this Form; 3) a conclusion emphasizing the service-minded character of this Forma Dei in relation to the content coming from God (life, eternity, holiness).
  • Item
    Maryja nowym człowiekiem w Duchu Świętym
    (Centrum Formacji Maryjnej "Salvatoris Mater" Księży Marianów, 2008) Paszkowska, Teresa
    Maryja jest empirycznym – a nie teoretycznym, ideologicznym – modelem „nowego człowieka”, którego status inicjuje i doprowadza do pełni Duch Święty. Dla wierzących jest Ona miejscem spotkania tego, co Boskie i tego, co ludzkie; spotkania łaski i wiary. Jest paradygmatem postawy człowieka wobec Boga: swoim życiem, jedynym wprawdzie i niepowtarzalnym, zachęca nas do bycia synami i uczniami, do otwartości względem Ducha. W ten sposób Maryja staje się niejako «żywą egzegezą» Ewangelii (Jan Paweł II, Matka Zbawiciela List do uczestników sympozjum teologicznego poświęconego encyklice Redemptoris Mater, 22.05.1988, „L’Osservatore Romano” 9 (1988)nr 5,6) dla tych, którzy pragną jej wypełnienie widzieć w dziejach doczesnych ludzkości. Naoczność wielkich rzeczy dokonanych w Niej przez Boga dodaje ufności tym, którzy podejmują trud przemiany swego życia w Duchu. W tym znaczeniu, Kościół patrząc na Nią […] coraz bardziej wnika w swoją własną tajemnicę, w tę bosko-ludzką rzeczywistość, którą Duch Święty, Boski Paraklet, za sprawą Chrystusowego Krzyża i zmartwychwstania, wciąż na nowo stwarza w sercach żywych ludzi, a zarazem w głębi dziejów człowieka na ziemi – jakże bardzo nieraz splątanych i powikłanych, jak bardzo też podatnych na działanie «księcia tego świata» i wielorakich słabości każdego i wszystkich (tenże, Maryja była pierwsza (homilia podczas Mszy świętej w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 20.05.1988, „L’Osservatore Romano” 9 (1988) nr 5, 7).
  • Item
    Maryja pierwsza Konsekrowana
    (Centrum Formacji Maryjnej "Salvatoris Mater" Księży Marianów, 2015) Paszkowska, Teresa
    Mary is the most perfect model of the consecrated life. All aspects of the Gospel and the charism of the consecrated life in chastity, poverty and obedience have found their realization in her. The author reflects on the presence of Mary in the mystery of consecration and discusses the three stages of the consecrated person's life: calling (choice), offering oneself to God (a lasting decision to dedicate one's life to God) and sanctification (transformation) of one's life. Mary's example shows that the vocation and sanctification are primarily God's action in regard to man. Man's answer is the willingness to dedicate himself to God for the entirety of his lifetime (present and future). Human dedication has its full meaning only when it is united with the sacrifice of the Son of God. Mary - closely united with Jesus - gives us an example of this attitude.
  • Item
    Maryja-Dziewica: służba czy niezależność?
    (Centrum Formacji Maryjnej "Salvatoris Mater" Księży Marianów, 2006) Paszkowska, Teresa
    L’autrice prende in considerazione la questione della relazione di Maria-Vergine. E’la relazione di servizio o di indipendenza? L’articolo è strutturato così: 1) La verginità di Maria: la libertà che arrichisce; 2) Maria – la prima tra di noi: la Serva; 3) Le conclusioni in vista della vita cristiana: dei laici, delle persone consacrate, dei presbiteri.
  • Item
    Misterium konsekracji
    (Polskie Stowarzyszenie Teologów Duchowości, 2015) Paszkowska, Teresa
    The paper addresses the topic of the consecration of life as a specific Christian mystery. The structure of reflection is based on three references of triple elements perceptible in the mystery of consecration: 1) Divine personal initiative: Fater – Filius – Spiritus Sanctus; 2) The consecration of persons in the Church: vocatio– sacrificatio – sanctificatio (a dynamic Divine-human process); 3) The ancient triad (the core of ethics and aesthetics): veritas – bonum – pulchrum (goal) The author binds the individual elements in the way resembling the „Rubik’s Cube”, pointing to the mutual impact of the elements in different conjunctions. This kind of a „game”, in which multiple arrangements of theological and spiritual topics will occur, can be an effective formative factor for people pursuing the meaning of the reality and their own life (at the stage of the preparation for religious profession and in permanent formation). The conclusion comes down to the statement that the initiative and fulfillment of the consecration belong to God (vocatio, sanctificatio), whereas human involvement is contained in accepting the vocation and responding to it through being dedicated to God (sacrificatio). By permanently staying in God’s proximity, human persons experience sanctification and the Church includes them in the Son’s mission in order to complete in Spirit the work initiated by the fact that “the Father consecrated and sent to the world” (Jn 10:36) his Only-Begotten Son to bring here the truth, good and beauty. Vocatio needs to be verified through discernment and ecclesial verdict (veritas). Sacrificatio – means giving at God’s disposal the good (bonum) of one’s life. Sanctificatio points to transforming one’s life to a degree that its beauty (pulchrum) affects people with its clear expression.